O książce: rok / To nie jest powieść. I nie „powieść w eseju”, bo zgodnie z trafną definicją mojego przyjaciela i redaktora literackiego na pół etatu wyznaczono gatunek „Mój język odeski”. To nie jest wołanie duszy ani szept serca. Nie smutek umysłu i nie poszukiwanie czegokolwiek: siebie, prawdy, prawdy... To jest reakcja współczucia. Zawsze czuję, że mam na sobie ślad. I ciągle swędzi. Gdyby kiedykolwiek pojawił się jako zwykły tatuaż, byłoby jedno słowo – „Autor Odessy”.